Het paasweekeinde

Ondanks hier en daar een verdwaald paasei toch goed getraind.

Meestal verwatert het trainingsgebeuren in zo'n feestdagenweekeinde door verplichte sociale activiteiten. Die waren er ook wel, en ook erg gezellig, maar ondanks dat toch op 1e paasdag met Frans lekker getraind. De verrassing was dat Frans aankondigde een nieuwe boot te hebben besteld. We gaan straks varen in een splinternieuwe Nelo Viper K2! Ik ben benieuwd.


De training was niet zo lang, omdat men op tijd terug moest zijn voor de Frisia Paasbrunch. Ik had niet ingeschreven dit keer, maar een boel anderen natuurlijk wel. Voor de training werd door een groep mensen gesproken over de invulling van de training met een groep deelnemers van uiteenlopende sterkte en snelheid. De ervaring is dat je wel met elkaar weggaat, maar onderweg toch snel al weer je eigen trainingstempo vaart en er dus eigenlijk geen groepsgevoel overblijft. Sterker nog, sommige deelnemers (of eigenlijk misschien vooral de afvallers) hebben het gevoel dat ze steeds afgetroefd worden en beleven aan het achteraan in het vuile water bungelen geen plezier. Ik herken hier wel iets van, maar heb dit steeds opgelost door me bij een groepje aan te sluiten van het juiste niveau. Dat dit dan steeds het langzaamste groepje is, kon mij niet veel schelen, qua training is dat voor mij het meest effectief.

Om meteen enig gehoor te geven aan het groepsgevoel, had Henk bedacht om de langzaamste vaarders groepsgewijs als eerste van start te laten gaan. Wij vertrokken dus met Hans en René op zog. De bedoeling was een rondje bos met een extra rondje camping, dat zal zo'n 13 à 14 km zijn. Het draaide weer lekker, en in het zonnetje bleven wij inderdaad goed bij elkaar. Af en toe wachtten wij op René, die op het tweede zog zat en bij smalle bruggetjes even moest afhaken. Tijdens het rondje kwamen eerst Henk en Anne, en daarna Ed ons achterop. Verder hebben we niemand gezien.

Na afloop kregen we van René nog enige feedback. Hij snapte niets van onze draaizitjes. Wel dat het misschien lekkerder zit, maar volgens hem hebben Frans en ik allebei het zelfde: de insteek komt eigenlijk pas goed als onze arm al weer naar achteren aan het bewegen is. Dit moeten we eigenlijk een keer gaan filmen om te kijken of we hier nog iets aan kunnen verbeteren. Frans herkent het zo niet, en strekt voor zijn gevoel zijn arm geheel door naar voren. Ik kan er zo ook niet zo veel mee, alleen probeer ik wel, zoals vanmorgen in mijn K1, de insteek zo effectief mogelijk te maken zonder te gaan raggen en rossen. Volgende week maar eens filmen.