Shut up and paddle

De Facebookers onder jullie weten het natuurlijk al lang, en ook de Frisianen die gisteren op de club waren: Frans en Alfred hebben de Gudena uitgevaren. Onze tijd was 10u 17m 17s. Hiermee bleven we ruimschoots binnen de doelstelling van 10,5 uur. Frans had dit dus goed ingeschat.

De reacties van iedereen via Facebook, en ook op de club en via SMS waren allemaal erg leuk. Iedereen die tijdens het weekeinde op het NK op de Bosbaan was, vroeg o.a. aan Jelmer en Leonie of ze al wat gehoord hadden. Nou, ik zal hier een poging doen om onze ervaringen zo goed mogelijk te beschrijven.
Donderdagochtend vertrokken we rond 8 uur voor de reis naar Denemarken. De eerste ontdekking was dat de aanstekeraansluiting in de geleende Ford Transit niet bleek te werken. Dus geen Tom-Tom... Nou ja we konden het met de kaart ook wel vinden. Ondanks een kleine omweg kwamen we rond etenstijd aan bij de gehuurde huisjes, vrijwel gelijk met de familie Uiterwaal. Axel en Henk gingen ook varen, en Marike was de Frisia wedstrijdleider, die je verplicht moet hebben als aanspreekpunt.
Op vrijdag kregen we snel door dat er nog een tweede sigarettenaansteker in de bus zat, zodat de Truus-Truus toch gebruikt kon worden, en verkenden we de omgeving. Als eerste werd een "pølser" gescoord. Daarna werden de diverse rust- en overdraagplaatsen van de eerste dag bezocht, evenals de startplaats Skandenborg. Onze verzorger heet ook Frans, maar omdat we die al hadden, noemen we hem Paco. Paco nam de route goed in zich op, en zocht ook wat mooie plaatsjes uit om foto's te maken. Het weer was geweldig, weinig wind en een klein beetje bewolkt bij 18 graden, kortom ideaal. De "gevreesde" Mossø lag er rustig bij. Als dit zo bleef, zouden we hier weining problemen ondervinden.

Zaterdag - Dag 1 - Skandenborg -> Silkeborg
De eerste dag gaat de tocht van de start in Skandenborg via een overdraagplaats na ca. 9 km, via de Mossø, een meer van ca. 10 km, naar de rust- en overdraagplaats bij het plaatsje Ry (spreek uit als Ru). Daar is er verplicht 30 minuten pauze waarna de laatste etappe van 20 km volgt naar Silkeborg. Na de finish varen wij dan nog een stukje door om bij de camping uit te stappen en van de verdiende douche te gaan genieten.

Rond 10 uur waren we klaar met eten en opladen. Met het boodschappenwagentje vol proviand en een warm jack per kanovaarder vertrokken we naar Skandenborg. Ruim op tijd waren we daar zodat we in alle rust konden "afwateren", instappen en een beetje rustig invaren. Het voornaamste doel was om de tocht uit te varen, zeker niet om voor de prijzen te gaan. Trouwens die zijn er toch niet in de toerklasse.
Een beetje fris en vochtig onder de bewolking maar met weinig wind, hadden we echt geboft met het weer. Even voor onze start om 12 uur zagen we Henk, die dus ook op tijd bij de start was. Wij startten gelijk met alle K2-klassen, zo'n 40 boten. Frans koos de linkerkant, zo ver mogelijk bij de starter vandaan. Toen het volgens ons nog een minuut voor de start was, drukte ik de timer/GPS-logger in en wij wensten elkaar succes. Niet langer dan na 30 seconden klonk ineens het startschot, en weg waren we. Iedere grote tocht begint met de eerste peddelslag, dacht ik nog, en daarna concentreerde ik mij zo goed mogelijk op het in cadans komen en blijven. De hartslag richting de 170 was eigenlijk niet de bedoeling, maar ja dat had ik even niet in de hand. Zoals verwacht, zagen we vele boten voor ons langzaam een lang lint vormen. Ik had geen idee of er eigenlijk nog wel iemand achter ons lag. En zo verstreken de eerste kilometers, met toch wel een beetje tegenwind en omdat het toch vrij smal was hier en daar wat golven van andere kano's.
De eerste mijlpaal is het onderdoorvaren van de snelweg. Daar stonden Axel, Marike en Paco ons op te wachten en riepen nog wel iets, al had ik geen idee wat. Het gaf niet, wij hadden het naar ons zin en gingen lekker.
Weer een paar kilometer later, het enige echte overdraagpunt in de wedstrijd. We hadden geluk dat we zonder hinder van andere boten konden uit- en instappen. De snelste K1's die 15 minuten na ons gestart waren,hadden ons nog niet ingehaald. We checkten alles goed want de volgende kilometers waren over de veelgenoemde Mossø. Ik was benieuwd. Lang hoefde ik dus niet meer te wachten, want daar lag hij: breed en vrij rustig, maar wel héél lang. Met een tempo van 10,2 km/u voeren we naar het westen. Eerder hadden we op smalle stukken voordeel van wat stoming gehad en zo de 12 km/u gehaald, op dit brede water was er geen stroming maar alleen een lichte zijwind van links. Hierdoor was het de beste tactiek om dicht bij de linkeroever te blijven om zo zo weining mogelijk last van golfslag te hebben. Deze tactiek werkte, al zat ik af en toe in het begin met een peddel op de grond, en we bleven gelijk opgaan met een Deense heren-K2. Links en rechts passeerden ons nu groepjes K1's en wij keken of we Henk erbij zagen zitten, maar dat was niet het geval. Pas vlak voor de verplichte pauzestop haalde hij ons in met een groepje K1's.
Zo gingen we maar door, het is echt een lang stuk. Maar saai was het zeker niet. Het landschap toonde zich van de mooiste kant toen ook nog de zon doorbrak en de temperatuur een beetje begon te stijgen. Uiteindelijk kom je dan vanzelf in Ry, waar na 2.36 u je eindelijk je kont weer even kunt lichten en de pijn er weer uit trekt.
Paco stond klaar om de boot te helpen dragen. Omdat de tijd stil is gezet, mag dat daar wel. We aten en dronken en rechtten onze ruggen, ondertussen de tijd in de gaten houdend. De drinksystemen werden weer gevuld en ruim op tijd voordat ons nummer afgeroepen werd, lagen we weer klaar voor de tweede "stint". 30 minuten leken wel een Formule 1 pitstop, zo snel was het voorbij. Even wat moeilijk met de spieren op de schouderpartij, maar dat was al snel weer over. Op naar Silkeborg.
Het tweede stuk is ruim 20 km. Ik kon mij niet precies meer herinneren of het nu 19, 20, 22 of 24 km was. Dat maakte het er vooral het laatste stuk niet makkelijker op. Maar nu ga ik wel heel snel. In het tweede stuk kwam er nog iets meer wind, en waren er ook wat bootjes die voor golven zorgden. Niets waar we niet tegen opgewassen waren. Maar een eitje was het toch ook weer niet. Ergens heeft Frans zich met het schuin op de wind varen zitten forceren, want hij bleek een rode bult op zijn rechter onderarm te hebben, een soort verstuiking of bloeduitstorting.
In Silkeborg werden we afgeklokt en hadden we er ruim 4,5 uur op zitten met een gemiddelde van 10,5 km/u. Heel goed op schema dus. Met wat moeite trokken we onszelf en de boot op de kant. We droegen over door het verkeer, en voeren het laatste stukje naar de camping op ons gemak uit. Wij bleken 1 minuut achterstand te hebben op de Deense heren-K2. Onze Duitse buurmannen lagen op de eerste plaats in onze klasse. Henk bleek vierde te liggen. Erg jammer voor Axel was dat hij, na in 1e instantie als veteraan ingeschreven te zijn, nu weer in de verkeerde jeugdklasse n.l. under 14 was ingeschreven. Hij had dus eigenlijk geen tegenstand en voer steeds min of meer alleen. Hij lag wel eerste maar in de verkeerde klasse dus, en kon eigenlijk alleen voor een tijd gaan. NB: Axel voer een kortere afstand, ruim 50 km over de twee dagen verdeeld.
's Avonds gingen Marike en Paco aan de wijn, maar Axel, Henk, Frans en ik hielden het bij fris. De blaren werden verzorgd door Marike, er werd geklaverjast en de tasjes voor de volgende dag werden klaargezet. Frans taaide om 10 uur af, ik dreutelde nog wat rond en zocht net als Paco rond 11 uur mijn mandje op.

Zondag - Dag 2 - Silkeborg -> Randers
De tweede dag is de start voor ons al om 7.30 uur... Omdat je twee uur van te voren moet eten stond de wekker dus al om 5.30 uur. Het opstaan kostte me geen moeite. Het eten ook niet, en de yoghurt en vla met muesli ging er goed in. Op de plek van de blaar op mijn linker middelvinger plakte ik een dikke blarenpleister die ik met sporttape extra fixeerde en op een andere vinger plakte ik op een gevoelige plek een stuk sporttape tegen het schuren. De bammetjes en ander eetspul voor onderweg weer in de boodschappenwagen en hup daar gingen we. Paco hielp de boot dragen naar het water langs de camping. Het instappen lukte zonder al te nat te worden. Door het hoogstaande water konden we niet via de steiger dus stapten we aan het zandstrandje in, en voeren achteruit weg. Paco zei dat hij nog een uurtje zijn bed in ging, maar ik geloofde er niet veel van...
Ook vandaag weer bewolkt en een klein briesje. We begonnen met wind in de rug. Het startschot kwam ook vandaag weer erg vlot en dit keer bleven we de Denen weer niet voor, maar ze liepen ook niet weg. Nadat we de Silkeborg Sø acher ons gelaten hadden, begon het lekker te stromen. Ondanks dat, is het begin van deze tweede dag volgens Frans het zwaarst, omdat je er punt een al een dag op hebt zitten, punt twee het met 34 km de langste etappe is en punt drie zitten er ondiepe stukken en het lastige water van de Tangesø in.
In de stroming dus, haalden we onze Deense directe tegenstanders in. Echter toen wij even een drinkpauze hielden, bleek dat zij dit trucje sneller deden dan wij en haalden ze ons weer in. Daarna bleven ze voor ons heen en weren, op zoek naar de beste stroming. Wij bleken toch iets sneller, en Frans besloot om er nu echt voorbij te gaan. Ze bleven nog een tijd achter ons varen, maar bij volgende drinkpauzes bleef ik een beetje doorpeddelen met de slang in mijn mond, net genoeg om ze er achter te houden. Toen kwamen het relatief ondiepe stuk, waar Frans zich nog een keer flink verslikte met drinken, en de Tangesø. Op deze laatste stond in het begin de wind weer dwars. Gelukkig had Frans zijn rechter onderarm deels gesteund met sporttape, waardoor de blessure hem niet te veel hinderde en in ieder geval niet erger werd. Tegen het eind van het meer werd ik een klein beetje misselijk. Ik dacht er niet te veel over na, keek wat meer omhoog en haalde een paar keer diep adem. Gelukkig kwam de rust net op tijd.
We streken neer op een rustige plek en het gebruikelijke ritueel van jas aan, eten en drinken en bijvullen van het drinksysteem voltrok zich weer. Op tijd gingen we naar de start, maar een mevrouw hield ons tegen. Paco mocht als niet-vaarder niet mee de steiger op (te weinig plaats) en ons had ze niet op de lijs. Wel dus, maar we waren blijkbaar al eerder door deze voorstartster opgeroepen. Net op tijd lagen we in het water en de starter riep al "To og halvfems, GO!" toen mijn spatzeil nog niet vast zat. Gelukkig hielp de tweede starter even waardoor we bijna geen tijd verloren.
De tweede stint (om deze Formule-1 term nog maar een keer te gebruiken) was ook weer zo'n kleine 20 km. Ook nu stroomde het weer echt lekker, en het was mooi varen door het echte Deense landschap. De laatste paar km naar de 2e rust bij Langa waren erg zwaar en Frans moest me een keer aansporen om het koppie er bij te houden. Gelukkig wilden de armen nog wel al deed de kont weer zeer en was het moeilijk om me te blijven focussen op de slag van Frans. Ook was ik net als op de Tangesø licht misselijk, wat mogelijk een soort zeeziekte zou kunnen zijn, maar ook het gevolg kon zijn van het op gedwongen tijde eten, lang in elkaar zitten en het vele drinken van de eenzijdige koolhydraatrijke sportdrank. Ik keek dus maar wat meer naar de horizon en zuchtte de misselijkheid weer weg door veel diepe, koele ademteugen te nemen en diep uit te ademen. Dit lukte gelukkig, en daar was een stuk of wat bochten later dan ik gehoopt had de 2e en laatste rust.
Het lukte me niet meer om nog vast voedsel te eten, ik hield het bij een chocomel. Van Marike en Axel, de al gefinisht was, hoorden we dat de eindstreep nog "maar" 14 km ver weg was. Dat was een lichte meevaller, want het zou 17 zijn.
Dit keer waren we wél ruim op tijd klaar voor de start: de starter gaf aan nog vier minuten. Wij moesten dus nog even achteruit blijven varen, want ook hier stroomde het flink. Frans vond het een beetje tegenvallen. Enerzijds stond het water wel veel hoger dan normaal, anderzijds werd de rivier hierdoor ook breder, waardoor de stroomsnelheid misschien eerder afgenomen dan toegenomen was.
Ook het laatste stuk was prachtig. Diverse vliegvissers probeerden op dit stuk een visje te vangen en vele mooie huizen lagen langs het water. de wind was nog iets toegenomen, maar gelukkig hadden we hier alleen voordeel aan want hij kwam voor ons van achteren. Bij het bordje "nog 6 km" had ik nog even een inzinking, meer zo van nu ben ik er bijna en hoef bijna niet meer. Maar er moest toch nog even aangezet worden, en ook het laatste half uur werd het zitvlees nog eenmaal op de proef gesteld. Al snel kwam de toren van Randers in zicht en na nog wat bochten, een brug van de snelweg en de blauwe voetgangersbrug was daar in de verte de grote witte tent en de finishvlag. Net als af en toe onderweg had geklonken, was er ook nu applaus en onze namen en einddijd werden door de speaker afgeroepen. Gezeten op het ponton na de finish gaven Frans en ik elkaar de hand en feliciteerden elkaar. Goed gedaan man! zei ik en dat vond ik ook echt: Frans gaat steady door, vermoeid of niet, tot de meet.
Paco was er weer snel om te assisteren en we legden de boot in het gras. Meer geluk dan wijsheid bleek ik ook nog droge kleren bij me te hebben. We namen met de bonnen van Marike een bordje eten bij het buffet en keken naar de huldiging van de K1-klassen. Grappig hoe alle winnaars, nrs 2 en 3, gewoon allemaal tot het eind op het erepodium bleven staan. En imposant hoe de snelste tijd in de K1 met 7.56 uur dacht ik, zoveel sneller was dan wij met onze 10.17 uur.
Wij brachten ons startnummer terug en haalden onze trofee op: de bekende zwarte Craft met opdruk "Tour de Gudena 2011". Uiteraard deed ik deze meteen aan, en op de een of andere manier wilde de glimlach ondanks de vermoeidheid een hele tijd niet meer van mijn gezicht. Een mooi moment, dat Marike vereeuwigde. Deze blik zegt alles toch?
's Avonds werd er een pizza'tje gehaald en een biertje gedronken. Ik hield het rustig want ik was de bijna-zeeziekte nog niet vergeten. Ik deed niet mee met klaverjassen, want ik kon de concentratie niet echt meer opbrengen. Maar met alle gezelligheid was het zo weer bedtijd.
De terugtocht met de bus duurde wat langer doordat het steeds harder begon te waaien naarmate Nederland naderde. We hoorden dat het stormde en de bevestiging van de boot werd goed gecontroleerd. Er moest een tie-wrap aan te pas komen. Ook de bus zelf begon te desintegreren en moest met duct-tape bij elkaar gehouden worden. Maar het lukte toch om heelhuids weer in Amstelveen aan te komen. Een mooie ervaring rijker!
Frans, bedankt dat je dit avontuur met mij bent aangegaan. We hebben het samen tot een goed einde gebracht.
Ook Paco en Marike bedankt voor jullie hulp, en Henk en Axel voor de gezelligheid en ondersteunende tips. Het was een mooie tocht.